marți, 19 martie 2013

Mi-e dor.

Mi-e dor. Nu credeam niciodata ca as putea sa spun acest lucru, dar chiar mi-e dor. As vrea sa nu ma mai doara atat de mult si sa nu ma mai agit atat de mult cand vine vorba de ea. Stau si ma gandesc de atat de multe ori la ea cu lacrimi in ochi, simt cum lacrimile curg pe obraji si cad. Cad din nou. Dar, pe cat de multe ma dor la ea, atat de dor imi este de imbratisarea ei, de mangaierea ei, de ea. 

As vrea sa vina odata ziua aia cand o sa fie fericita pentru mine, cand o sa o vad zambind din cauza mea, cand o sa se bucure si ea intr-un final de ce fiica are. Chiar vreau sa vina ziua aia, desi vreau si sper in zadar. Credeam ca atunci cand o sa plec de acasa si cand nu o sa-i mai stau pe cap, o sa fie mai bine. Sau poate era daca as fi plecat si m-as fi despartit de ea si de casa in care am trait pe cai amiabile, dar nici asta nu s-a putut. Of Doamne, nu stiu cum sa explic, sau ce as putea sa zic. Este o continua stare contradictorie in interiorul meu, care este in relatie de iubire-ura si despre care nu mai stiu ce sa mai cred. O iubesc desi ii urasc atitudinea fata de mine, ii urasc dezinteresul fata de mine desi iubesc libertatea care mi-o ofera si tot asa. 

As vrea sa ma sune macar o data si sa-mi zica: "Mari, vreau sa vii pana acasa si sa te iau in brate, mi-e dor de tine...". O data, si poate chiar as veni cu toata dragostea mea pe care i-o port. 

Un comentariu:

  1. Nu pot sa scriu tot aici [too long], dar da click pe link.
    http://themindtheinsider.wordpress.com/2013/03/20/413/

    RăspundețiȘtergere