luni, 29 aprilie 2013

Optimismul lipsa.

Se spune ca speranta moare ultima, dar atunci cand si ea moare, ce se intampla? Sunt geloasa pe oamenii optimisti, numai din cauza ca stiu ca am fost si eu asa odata iar acum nu mai pot. Pur si simplu nu mai pot. Si este al dracu' de enervant. Poate ar trebui sa multumesc pentru tot ce am, sau poate ar trebui sa fiu mai mult decat fericita, dar uite ca nu pot. A dracu' de mine, trebuie sa fiu mereu nemultumita de tot si de toate ca altfel nu pot eu sa ma simt bine. Ce javra ordinara sunt.

Dar nu e chiar asa. Sunt complexata de tot ce e legat de mine, de la felul cum arat, pana la ce planuri si sperante am. Este enervant. Nu ma simt in stare de nimic, si in plus de asta, ma urasc. Ce poate fi mai frumos? Sau cum as putea eu sa multumesc pe altii si sa fiu fericita daca ma urasc? As vrea ca cineva sa ma ia in brate si sa-mi zica: "Totul va fi bine. N-ai de ce sa te urasti."

As vrea sa simt fericirea cum imi curge prin vene, sa simt cum sunt iubita, trup si suflet, sa stiu ca nu regret nimic si sa imi vad de viitorul meu. Imi pare rau ca sunt asa, dar nu mai am puterea sa continui. Uneori sunt atat de lipsita de puteri si atat de deprimata, incat stau jos si plang. Si plang. Si plang in continuare. Meh. 

O sa-mi revin. O sa incerc sa fiu optimista din nou. Imi promit mie asta.